به نام خدا

در زمان مالک دینار(زاهد بسیار معروف شهر بصره که در زهد و اعراض از دنیا همواره بدو مثل زنند)، جوانی زندگی می کرد که به گناه آلوده بود و تمام مردم، او را به فساد می شناختند. اما در همان دوران جوانی، اجل به او امان نداد و از دنیا رفت. مردم به خاطر آلودگی او به گناه، جنازه اش را غسل و کفن نکردند؛ او را در یک مکان پست و محلی پر از زباله انداختند و رفتند. همان شب در عالم رویا، از جانب حق تعالی به مالک دینار گفتند: بدن بنده ی ما را بردار و پس از غسل و کفن، در گورستان صالحان و پاکان دفن کن. مالک دینار که شگفت زده شده بود پرسید: او از گروه فاسقان و بدکاران است! چگونه و با چه وسیله مقرب درگاه احدیت شده است؟ جواب آمد: در وقت جان دادن با چشم گریان گفت:

 «یا من له الدنیا والاخره ارحم من لیس له الدنیا والاخره:

 ای که دنیا و آخرت از آن اوست، رحم کن به کسی که نه دنیا دارد نه آخرت».

 مالک! کدام دردمند به درگاه ما آمد که دردش را درمان نکردیم، و کدام حاجتمند به پیشگاه ما نالید، که حاجتش را برنیاوردیم؟

 نقل از آیت الله کلباسی در کتاب انیس اللیل، ص 45.

بر گرفته از سایت افسران